Dla obrony chrześcijańskich pielgrzymów w Ziemi Świętej powołano zakony rycerskie. Ich członkowie oprócz zwykłych ślubów zakonnych przyrzekali walczyć z niewiernymi. Jednym ze zgromadzeń rycerskich powstałych w Palestynie był Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie, nazywany zakonem krzyżackim.
Jednym ze skutków krucjat było stworzenie zakonów rycerskich, na przykład templariuszy, krzyżaków i joannitów. Zakony rycerskie skupiały rycerzy i zakonników z różnych krajów i miały na celu obronę wiary chrześcijańskiej oraz walkę z niewiernymi. Zakony rycerskie charakteryzowały się surowymi regułami życia, w tym zakonami milczenia i celibatu, jak również duchowymi praktykami, takimi jak modlitwa i praktyki pokutne. Rycerze i zakonnicy byli również szkoleni w sztukach walki, potrafili jeździć konno oraz posługiwać się mieczem.