Tadeusz Różewicz preferuje charakterystyczny dla poezji współczesnej typ wiersza. Istotę takiego wiersza stanowi jego budowa, która zasadza się na swobodnym układzie różnych wersów. Układ ten jest podporządkowany indywidualnej ekspresji autora. Poeta uważa, że trzeba unikać nadmiernej ilości metafor. Stara się, żeby jego wiersze były zbudowane ze zwykłych słów. Nie chce, aby brzmiały patetycznie. To nie słowa mają zachwycać, to konstrukcja utworu powinna wywoływać wstrząs. Jeden z krytyków stwierdził, że wiersze Różewicza są „poezją nagich faktów”.
Zdanie podrzędne zastępuje dopełnienie zdania nadrzędnego i odpowiada na pytania dopełnienia: kogo? czego? komu? czemu? kogo? co? kim? czym? o kim? o czym?