Młoda Polska to czas, kiedy odżywa poezja i dramat, w których wyrazić można wewnętrzne przeżycia bohaterów. Konteksty dla epoki stanowią dekadentyzm, franciszkanizm, symbolizm, ekspresjonizm i impresjonizm. Konteksty filozoficzne to schopenhaueryzm, nietzscheanizm, bergsonizm. Ważną inspirację stanowi filozofia i religia Wschodu, m. in. buddyzm, wątek, który często pojawia w literaturze to ucieczka do nirwany. Poruszanymi tematami stał się artysta, melancholia, miasto, przestrzeń natury, w Polsce popularnym tematem stają się pejzaże, szczególnie tatrzańskie krajobrazy. Twórcy stosują impresjonistyczne obrazowanie, synestezję, personifikację elementów natury, oniryzm. Przykładowi twórcy to: Charles Baudelaire (Spleen), Paul Verlaine (Sztuka poetycka), Leopold Staff (Deszcz jesienny), Jan Kasprowicz (Księga ubogich), Kazimierz Przerwa-Tetmajer (Lubię, kiedy kobieta), Stanisław Wyspiański (Wesele).
Styl epoki to sposób wypowiedzi charakterystyczny dla danego czasu, zawiera typowe dla epoki środki językowe, które znaleźć można w wielu niezależnych wypowiedziach. Do stylu epoki zalicza dominujące sposoby wypowiedzi, gatunki, prądy literackie, środki stylistyczne, także konteksty.