Jednym z założeń światopoglądowych Młodej Polski był dekadentyzm, który objawił się zarówno w życiu poetów niestroniących od używek i hulaszczego życia, jak i w dziełach literackich. W utworach dekadenckich panuje atmosfera przygnębienia, rozczarowania, smutku, pesymizmu, w obrazowaniu zastosowano ciemne kolory, natura jest spowita czarnymi chmurami, krajobraz przecinają struny deszczu (np. Charles Baudelaire Spleen). Innym elementem było zwrócenie się ku kulturze Wschodu, co objawiło się w literaturze odwołaniem do mistycyzmu i nirwany, poszukiwaniem dróg wyzwolenia z ziemskich przeżyć (np. Kazimierz Przerwa-Tetmajer Lubię, kiedy kobieta). Z kolei symbolizm objawił się w utworach sugerujących nastrój, poszukujących odpowiedzi na uniwersalne pytania, ważną rolę w obrazowaniu odgrywały kolory, pory dnia, zmieniający się krajobraz, wieloznaczność.
Styl epoki to sposób wypowiedzi charakterystyczny dla danego czasu, zawiera typowe dla epoki środki językowe, które znaleźć można w wielu niezależnych wypowiedziach. Do stylu epoki zalicza dominujące sposoby wypowiedzi, gatunki, prądy literackie, środki stylistyczne, także konteksty.