Do postulatów młodopolan dotyczących sztuki zalicza się:
Skrajny indywidualizm – głównym zadaniem sztuki jest ukazanie przeżyć zewnętrznych jednostki.
Figura artysty wyklętego – zadaniem artysty miała być służba pięknu, a nie wywieranie wpływu na życie społeczne. W związku z tym artysta nie mógł być oceniany wedle społecznie przyjętych kryteriów i znajdował się niejako poza nawiasem społeczeństwa.
Sztuka dla sztuki – sztuka nie może pełnić funkcji utylitarnych ani społecznych, a jedynie estetyczną. Ten pogląd był szczególnie silny na początku epoki. Zmiana wynikała z doświadczeń powstania 1905 roku i wiązała się z powrotem do romantycznej wizji sztuki, której główną funkcją była funkcja narodowowyzwoleńcza.
Koncepcja walki płci – związana z nowym, bardziej otwartym spojrzeniem na erotykę. W wielu utworach pojawiał się nacechowany erotycznie wątek nieustannej walki kobiet i mężczyzn o dominację, którego najbardziej jaskrawym przejawem była figura femme fatale, inspirującej i kuszącej kobiety, która doprowadzała mężczyzn do zguby.
Motyw śmierci – utożsamiany przez figurę greckiego boga Tanatosa. Jego popularność w sztuce Młodej Polski wiązała się z pesymistyczną wizją świata. Pozostawał on często w związku z motywem erotycznym.
Postulaty młodopolan dotyczące kultury i życia społecznego to:
Teatralizacja życia artysty – artysta mógł tworzyć również poprzez kreację swojej własnej biografii, odgrywanie roli artysty. W związku z tym jego życie stawało się rodzajem teatru, w którym był zarówno aktorem, jak i reżyserem. Przykładem artysty, który słynął głównie ze swoich życiowych zakrętów, był Stanisław Przybyszewski.
Dekadentyzm – ten termin, wywodzący się od określenia schyłku epoki oznaczał przekonanie o zbliżającym się końcu cywilizacji. Wiązał się on z silnym pesymizmem, apatią i biernością wśród artystów młodopolskich, którzy często uciekali od nich do narkotyków, alkoholu i doznań erotycznych. Popularne było też pojęcie nirwany, czyli stanu wiecznej szczęśliwości osiąganej poprzez oderwanie się od pragnień i bolączek przeciętnego człowieka.
Bunt przeciwko kulturze mieszczańskiej. Artyści Młodej Polski w figurze filistra, czyli człowieka żyjącego w zgodzie ze społecznymi konwenansami i pozbawionego aspiracji duchowych, widzieli symbol moralnego zakłamania i chciwości klasy mieszczańskiej. Artysta miał oderwać się od właściwej filistrom przyziemności, takich jak dobra materialne i normy społeczne.
Złamanie tabu obyczajowego dotyczącego erotyki. Zmysłowość była dla artystów Młodej Polski szansą na odejście od konwenansów i odkrycie aspektów rzeczywistości niedostępnych w drodze racjonalnego poznania.
Charakterystyczne dla artystów Młodej Polski były postulaty wymierzone w zastany ład społeczny, przede wszystkim w kulturę mieszczańską. Z tym sprzeciwem wiązało się łamanie tabu obyczajowych i nowa wizja kobiety – femme fatale. Specyficznie postrzegali rolę artysty, podkreślając jego indywidualizm i poświęcenie sztuce dla sztuki.