Wiersz ma budowę nieregularną, nie jest podzielony na strofy. Liczy czternaście wersów, a każdy z nich ma różną liczbę sylab. Podmiot liryczny ujawnia się w wierszu (zastosowane zostały czasowniki w pierwszej osobie liczby pojedynczej oraz zaimki osobowe), co świadczy o tym, że utwór należy do liryki bezpośredniej.
Pojawiają się epitety („trudne lata”, „uroczyste toasty”). Sytuacja jest realistyczna, nie ma metafor. Mamy jednak do czynienia z klamrą kompozycyjną („zaproście mnie do stołu”).
Klamra kompozycyjna to fragmenty na początku i końcu utworu, które scalają treścią cały utwór.