Światło w utworze Przybosia ukazane jest jako siła, która ożywia wnętrze katedry, odcina je od ciężkich murów i przeciwstawia się twardości granitu. Nadaje budowli lekkość, barwę i duchowy wymiar, czyniąc z niej przestrzeń niezwykłą i pełną sacrum.
1. Zwróć uwagę, że poeta opisuje blask jako coś dynamicznego – „miecze kolorów”, „tęcza” i „rozpędzona nikłość promienia” pokazują moc światła.
2. Zauważ kontrast: światło zwycięża nad ciężarem kamienia, który sam w sobie nie daje duchowego przeżycia.
3. Dzięki temu rozumiesz, że to właśnie światło, a nie granit, tworzy prawdziwe piękno i sens gotyckiej katedry.
4. Możesz więc stwierdzić, że Przyboś widzi w świetle czynnik duchowy, nadający budowli życie i prowadzący człowieka ku przeżyciu religijnemu.