Filozof uważał, że osiągnięcie szczęścia jest niemożliwe, a życie to pasmo cierpień, dlatego człowiek dążąc do spełnienia jest skazany na rozczarowanie. W obu utworach Tetmajera widać właśnie rozczarowanie światem, mimo prób działania. W utworze Koniec wieku XIX podmiot próbował wszelkich sposobów na poradzenie sobie ze światem (przekleństwo, walka, rezygnacja itd.), ale wszystkie one okazały się rozczarowaniem. Schopenhauer uważał, że ból egzystencji można złagodzić poprzez osiągnięcie stanu Nirwany – do tego zalecenia widać bezpośrednie odwołanie w utworze [Nie wierzę w nic…]
Zainteresowanie filozofią Artura Schopenhauera (1788-1860) wzrosło pod koniec XIX wieku i na początku wieku XX. Artyści modernistyczni inspirowali się myślą filozofa. Kluczowe pojęcia w filozofii Schopenhauera to: pesymizm (przekonanie o wszechobecnym cierpieniu oraz zwątpienie w sens istnienia), wola (pierwotna energia wyrażająca żądzę życia). Filozof pisał, że „po pewnym czasie nabieramy doświadczenia, a wraz z nim przychodzi wiedza, że szczęście i rozkosz to fatamorgana, co, widoczna tylko z daleka, znika przy zbliżaniu”.