– W pół drogi – ó wymieniające się na o, e, a: namówił kolegę do jazdy, wiózł dzieci – ul. Złóż Złota 1
– Uciecha – u zazwyczaj na początku wyrazu: umożliwił przejście, ustawił fotele, usnął szybko – ul. Uśmiechniętych Twarzy 7
– Kultura jazdy – u w większości polskich wyrazów, w których nie ma uzasadnienia pisownia ó: kupi bułkę, z trudem jechał po koleinach- ul. Pluszowych Zabawek 6
– Równowaga – ó niewymienne: znalazł krótszą trasę, zabrał córkę – ul. Pagórkowa 2
– Ósmak – ó na początku kilku wyrazów: wstał o ósmej, tam i ówdzie gnał po asfalcie – ul Ówczesna 5
– Bez nacisku – u zawsze na końcu wyrazu: do celu dotarł prawie na czas, jechał do domu, wstąpił do sadu – ul Obfitego Deszczu 8
– Obsuwka – u wyjątkowo w zakończeniach kilku wyrazów: znalazł skuwkę mazaka – ul. Zakuwki 10
– Tylko złotówka – ó w zakończeniach -ów, -ówka, -ówna: na dworzec pojechał bagażówka, zobaczył znak na Tarnów – ul Papierówek 3
– Bez kłopotów – ó w końcówce dopełniacza lm. rzeczowników rodzaju męskiego: przyjechał jeszcze pięć kilometrów, nie znalazł zderzaków- ul Kaczeńców 4
– Niskie rachunki – u w wielu cząstkach kończących wyrazy: zabierze pakunki, wiezie staruszka – ul Malutkich Radości 9
Podane na rysunku zasady są zasadami obowiązującymi przy pisowni ó i u w języku polskim. Ó piszemy, gdy wymienia się na o, e, a w wyrazach pochodnych, w zakończeniach -ów, -ówka, -ówna oraz w końcówce dopełniacza lm. rzeczowników rodzaju męskiego. U piszemy w większości polskich wyrazów, w których nie ma uzasadnienia pisownia ó, zwykle, gdy występuje na początku wyrazu, zawsze na końcu wyrazu, w wielu cząstkach kończących wyrazy, takich jak -un, -unia, -unek, -uszek, -uś, -utki, -us oraz w formach czasu teraźniejszego czasowników zakończonych w bezokoliczniku na: -ować i -ywać. Istnieją wyjątki, jak ó niewymienne oraz na początku wyrazów i u w zakończeniach kilku wyrazów, które należy zapamiętać.