– Jestem piękną kobietą. Nie mam wyglądu harpii.
– Pochodzę ze Słupi. Przeżyłam tam ponad sześćdziesiąt lat.
– Wolę dotykać ziemi.
– Bez wody dostaję arytmii serca.
– Mimo że jestem Indianinem, mieszkam w Ostrowi Mazowieckiej.
– Nie trzeba wiele filozofii, żeby zobaczyć, że wchodzę do igloo.
– Nie mam wyglądu hrabi. Szpeci mnie ten nos.
– W Libii, skąd pochodzę, spotkasz podobnie piękne dziewczyny jak ja.
Wszystkie rzeczowniki o końcówkach -ii nie są wyrazami rodzimymi.
Podane rysunki są tak skonstruowane, że w zależności od sugestii możemy zobaczyć na nich dwa różne przedstawienia, np. na pierwszym z nich możemy zobaczyć twarz staruszki lub odwróconą głowę młodej kobiety. Zakończenie -i piszemy w rzeczownikach rodzimych (hrabi, głębi, ziemi) oraz w dopełniaczu, celowniku i miejscowniku liczby pojedynczej wszystkich wyrazów zakończonych na -ea (idea – idei, Korea – Korei). Podobnie jest z zakończeniami -aja, -eja, -ija, -oja i -yja. Zakończenie -ii piszemy w dopełniaczu, celowniku i miejscowniku liczby pojedynczej wyrazów zapożyczonych, które w mianowniku lp. mają końcówkę -ia (Portugalia – Portugalii, Klaudia – Klaudii, historia – historii).