Zestaw ze sobą obraz rewolucji z dramatu Witkacego z przedstawieniami tego zagadnienia w innych utworach.
Przykładowo:
Witkacy przedstawia rewolucję jako brutalną siłę, która tak naprawdę nie wynika z przekonań głoszonych przez jej przywódców, a jedynie z egoistycznego dążenia do przejęcia władzy i ustanowienia nowego, bardziej korzystnego porządku. Jego zdaniem nie chodzi w niej o poprawę sytuacji ludzi, a jedynie zaspokojenie własnych potrzeb – z tego powodu rewolucjoniści mogą zdradzić swoje ideały i dlatego też przywódcy (tacy jak Sajetan) mogą zginąć z ręki swoich popleczników, gdy tylko zaczną mieć jakieś wątpliwości co do słuszności swoich działań.
Negatywny obraz rewolucji pojawia się również w Nie-Boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego. Przejście Henryka przez obóz rewolucjonistów nawiązuje do drogi przez piekło znanej z Boskiej komedii Dantego i ukazuje ludzi wyzutych z człowieczeństwa, których przywódcy budują wizję świata odwróconego dekalogu. W rewolucji uczestniczą klasy niższe kierujące swoją agresją w stronę „Bogów, królów i panów” oraz wszystkich dotychczasowo wyznawanym wartościom. Obraz tego zrywu jest krwawy i brutalny, a nawet odniesiony przez rewolucjonistów sukces trwa tylko chwilę.
Rewolucja jest także jednym z głównych tematów Przedwiośnia Stefana Żeromskiego. W obrazie nakreślonym przez pisarza również widzimy problemy dotyczące rewolucji, które związane są z tym, że jej cele i ideały stoją w wyraźnej sprzeczności ze sposobem realizacji powodującym tylko niepotrzebne zniszczenia i cierpienie wielu osób. Cezary Baryka, główny bohater powieści, początkowo popiera rewolucjonistów, ale po tym jak sam doświadczył wywoływanego przez ich działania bólu, zmienia zdanie, jednak nigdy nie gaśnie w nim przekonanie, że wymagana jest zmiana porządku społecznego. Choć nie zgadza się z proponowaną przez komunistów drogą, to jednak w końcowej scenie powieści bierze udział w marszu wraz z robotnikami.
