Główne kierunki polskiej polityki zagranicznej
1) Integracja europejska:
- Pełna realizacja zasady swobodnego przepływu usług oraz przepływu towarów, a także treści cyfrowych i danych
- Utrzymanie działań na rzecz wzmocnienia głosu państw środkowoeuropejskich w UE
- Działanie na rzecz utrzymania mobilności pracowniczej na obszarze UE.
2) Bezpieczeństwo wojskowe:
- Utrzymanie minimalnego finansowania armii na poziomie 2% PKB.
- Wspieranie otwartości NATO i UE oraz współpracy w dziedzinie bezpieczeństwa z państwami wschodu.
- Kontynuacja współpracy w zakresie wzmocnienia tzw. „flanki wschodniej” z państwami bałtyckimi i Rumunią.
3) Polityka atlantycka
- Zachowanie bliskich stosunków z USA.
- Działanie na rzecz silnej obecności USA w Europie.
- Działania na rzecz interesów Polonii amerykańskiej.
4) Polityka wschodnia
- Efektywna i elastyczna polityka wizowa w krajach Europy wschodniej.
- Ochrona i odbudowa polskiego dziedzictwa kulturalnego w Europie wschodniej.
- Współpraca z Mołdawią i krajami Kaukazu południowego.
5) Współpraca regionalna i sąsiedzka
- Kontynuowanie współpracy w ramach Trójkąta Weimarskiego.
- Kontynuowanie i zacieśnianie współpracy w ramach Grupy Wyszehradzkiej.
- Współpraca gospodarcza z państwami regionu, także w zakresie morza czarnego.
Polska polityka zagraniczna ma między innymi za zadanie wyrażenie czegoś, co w dyplomacji określa się jako „rację stanu” – nadrzędny interes państwowy, interes narodowy.