Aby prawidłowo nazwać rozbudowany węglowodór, należy wyodrębnić w nim najdłuższy możliwy łańcuch główny. W przypadku powyższych węglowodorów został on wyraźnie zaznaczony, a atomy węgla ponumerowane w taki sposób, aby najniższe numery (lokanty) otrzymały atomy węgla, które łączą się z podstawnikami (fragmentami zlokalizowanym poza łańcuchem głównym) „najszybciej”, tj. zaczynamy od atomu węgla, który znajduje się bliżej jak największej ilości podstawników.
Nazwę tworzymy przez wymienienie podstawników w kolejności alfabetycznej, z zaznaczeniem ich lokantów i krotności występowania (przedrostek wskazujący na krotność nie wpływa na kolejność alfabetyczną!). Na koniec dodajemy nazwę węglowodoru macierzystego.