Zakładając, że używamy zawsze tę samą masę początkową, z której substancji otrzymamy największą objętość tlenu podczas reakcji analizy: H₂O₂, KMnO₄ czy KClO₃.

H₂O₂ – 34 $\text{[math]}$

KMnO₄– 158 $\text{[math]}$

KClO₃ – 122,5 $\text{[math]}$

Zakładamy użycie masy 100 g i wyliczamy, ile moli każdej substancji na to przypada:

H₂O₂ – 100 g/34 $\text{[math]}$ = 2,94 mol

KMnO₄– 100 g/158 $\text{[math]}$ = 0,66 mol

KClO₃ – 100 g/122,5 $\text{[math]}$ = 0,82 mol

Z równań reakcji obliczamy, ile moli tlenu powstanie w każdym przypadku:

H₂O₂:

2 mol → 1 mol O₂

2,94 mol → X

X = 1,47 mol

KMnO₄:

2 mol → 1 mol O₂

0,66 mol → 0,33 mol

X = 1,47 mol

KClO₃:

2 mol → 3 mol O₂

0,82 mol → X

X = 1,23 mol

Największa objętość tlenu zostanie otrzymana w wyniku reakcji 1. (1,47 mol ∙ 22,4 dm³ = 32,93 dm³)

Największa objętość tlenu będzie tam, gdzie otrzymamy najwięcej moli tlenu. Zakładamy dowolną masę początkową i zamieniamy ją na zapis molowy dla każdego związku (czyli ile moli związku stanowi ta masa). Z równań reakcji odczytujemy proporcję liczby moli powstałego tlenu do liczby moli użytego związku. Układamy proporcję dla każdego ze związków, sprawdzając, ile moli tlenu otrzymamy w przypadku użycia wcześniej obliczonych ilości moli związków. 1 mol gazu w warunkach normalnych zajmuje 22,4 dm³ i możemy przez tę liczbę przemnożyć otrzymaną ilość moli tlenu, aby dowiedzieć się jaką objętość on zajmie.