Każdy z kolejnych tonów (
) różnią się od siebie o 330 herców. Kolejne tony to:
Pierwsze trzy dźwięki na pięciolinii:
Badając spektrum dźwięku gitary (widmo), zauważyć można, iż wyższe częstotliwości zanikają szybciej niż częstotliwości niższe.
Każde drganie struny jest przykładem tzw. fali stojącej. Jest to rodzaj fali, która powstaje z nałożenia się dwóch fal, poruszających się w przeciwnych kierunkach. Taka fala stojąca ma pewne charakterystyczne częstotliwości, dla których zachowuje swój kształt w czasie drgania (częstotliwości własne). Gdy uderzamy w strunę, powstający dźwięk (jego barwa) jest sumą wielu różnych częstotliwości fal, które można wyrazić jako sumę częstotliwości własnych fal stojących.
Widmo dźwięku gitary, w porównaniu do widma dźwięku wydawanego przez kamerton, jest bardzo bogate. Widmo kamertonu charakteryzuje tylko jeden pik/wierzchołek (generuje pojedynczy ton).
Okazuje się, iż dwa dźwięki dobrze współbrzmią, gdy stosunek ich częstotliwości jest ułamkiem, o małych liczbach naturalnych.
Wszystkie zjawiska, w których głównym pojęciem jest dźwięk, zajmuje się teoria muzyki i dział fizyki, zwany akustyką.