Obrona Westerplatte – 1–7 września – tam rozpoczęła się II wojna światowa. Ze strony polskiej placówką dowodził Henryk Sucharski. Ok. 200 żołnierzy broniło się niemalże przez 7 dni (zakładano, że Westerplatte utrzyma się najwyżej 6 godzin).
Obrona Poczty Polskiej – 1 września – symbolem polskości w Gdańsku była Poczta Polska. Ten budynek zaatakowali Niemcy. Bronili go pocztowcy. Bitwa trwała przez cały dzień, pracownicy poczty skapitulowali dopiero wieczorem. Czterem udało się uciec, resztę rozstrzelano.
Bitwa nad Mokrą – 1 września – Wołyńska Brygada Kawalerii zwyciężyła z niemiecką dywizją pancerną. Niestety, wieczorem musieli się wycofać. Ze strony Niemiec nadchodziło potężne wsparcie.
Bitwa pod Wizną – 7–10 września – pod wodzą Władysława Raginisa ok. 360 żołnierzy broniło bunkrów. Jest to o tyle niezwykłe, że siła przeciwnika wyniosła 30 tys. żołnierzy i co najmniej 360 czołgów. Polskie siły musiały ulec, a kapitan Raginis popełnił samobójstwo.
Bitwa nad Bzurą – 9–22 września – największa bitwa obronna. Tadeusz Kutrzeba zaskoczył maszerujące na Warszawę oddziały Wehrmachtu. Niemcy z pomocą wezwanego wsparcia pokonali polskie siły. Ta bitwa opóźniła zajęcie Warszawy.
Obrona Warszawy – 8–28 września – Wehrmacht bombardował szkoły, szpitale oraz inne ważne ośrodki w Warszawie. Polacy poddali się ze względu na bardzo złą sytuację cywilów.
Obrona Grodna – 20–22 września – w tej bitwie żołnierze i ochotnicy odpierali Armię Czerwoną, która korzystała z żywych tarcz. Po zdobyciu miasta wrodzy żołnierze rozstrzelali kilkuset obrońców i mieszkańców.
Bitwa pod Kockiem – 2–5 października – żołnierze Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” atakowali siły niemieckie i bronili się przed nimi, ale musieli się poddać, kiedy skończyła im się amunicja. Wśród bitew obronnych Polski ta jest ostatnia.
Żołnierze polscy bohatersko odpierali przeważające siły najeźdźców. Na przykładzie bitwy pod Wizną lub obrony Poczty Polskiej widać, jak silny był opór i jak bardzo Polacy chcieli bronić swojej niedawno odzyskanej ojczyzny.