Ustawodawstwo Księstwa Warszawskiego wprowadzało monarchię konstytucyjną.
Władza wykonawcza leżała w gestii króla oraz wspomagającej go Rady Stanu.
Podział władzy stanowił jedno z głównych wyobrażeń oświeceniowych myślicieli.
W Księstwie zniesiono także poddaństwo chłopów, co odnosiło się do oświeceniowego przekonania o liberalności jednostki i zapewnieniu jej wolności politycznej, a także osobistej.
Ustrój Księstwa obejmował także własność prywatną, która została utrwalona oraz równouprawnienie warstw społecznych.
Pod tymi względami ustawodawstwo Księstwa Warszawskiego było bardziej postępowe od Konstytucji 3 maja, która, mimo że także związana była z duchem oświecenia (np. trójpodział władzy), w dużo mniejszym stopniu skupiała się na interesach niższych warstw społecznych (m.in. chłopstwa).
Epoka oświecenia obejmowała wiek XVIII, zwany także „wiekiem rozumu” lub „wiekiem filozofii”. W tym czasie zajmowano się m.in., dywagacjami na temat formy państwa, znaczenia jednostki w społeczeństwie oraz zapewnienia jej jak największej ilości swobód i wolności.