Dopisz tekst do wypowiedzi bohaterów z dialogu w podpunkcie a). Użyj przynajmniej dwóch wykrzykników i jednej partykuły.
– Tato!!! – wrzasnęła Patrycja, odzyskując mowę.
– Jestem, moje dziecko. Ech, to okropne. No już… Uspokój się – odparł ojciec i zasłonił ją własną piersią, oczekując najgorszego.
– Och, tato, coś ty… – jęczała Patrycja, dygocąc.
Wykrzykniki wyrażają stan uczuciowy mówiącego i służą do wzywania kogoś. Dzięki nim zaznaczamy w mowie radość, podziw, niezadowolenie, złość czy nawet wstręt, odrazę: ach!, och!, ha!, łuu!, hura!, fuj!, fe!, eh!, aj!, ojoj!, mniam!.
Partykuła to – podobnie jak wykrzyknik – nieodmienna część mowy, która jednak – w przeciwieństwie do wykrzyknika – nie zawsze ma postać samodzielnego wyrazu: czasem jest tylko cząstką „doklejaną” do innych wyrazów. Partykuła to zwykle drobinka językowa, wyrażamy nią niezdecydowanie, wątpliwość, wahanie, niepewność. Partykuły to: no, niech, by, nawet, właśnie, –że (np. chodźże), bodaj, to, tak, nie, tu, lada, niech, chyba, ci, co, niechaj oby, tam, już, tylko, czy (w pytaniu).
Zadanie 3.
129Zadanie wstępne 1.
130Zadanie 1.
130Zadanie 4.
134Zadanie 6.
135Zadanie 8.
136Zadanie 2.
139Zadanie 1.
140Zadanie 4.
141Zadanie 1.
147Zadanie 2.
147Zadanie 2.
155Zadanie 1.
159Zadanie 2.
159Zadanie 3.
160Zadanie 1.
172Zadanie 7.
173Zadanie 5.
175Zadanie 1.
177Zadanie 4
184Zadanie 5
185Zadanie 1.
186Zadanie 2
186Zadanie 3.
186Zadanie 1
189Zadanie 1.
193Zadanie 2.
193Zadanie 2
201Zadanie 4.
211Zadanie 2.
214Zadanie 6.
219