W średniowieczu kanon piękna wywodził się z idei duchowej doskonałości, gdzie ciało było traktowane jako środek do osiągnięcia zbawienia. Ludzkie ciało było przedstawiane w sposób stylizowany i symboliczny, często z wyidealizowanymi proporcjami, aby podkreślić wartość duchową nad fizyczną. W sztuce gotyckiej postacie były często przedstawiane jako smukłe i wydłużone, z wąskimi twarzami i wyrazistymi cechami, często ubrane w długie, skomplikowane szaty.
W epoce renesansu, postrzeganie piękna uległo zmianie pod wpływem odrodzenia kultury antycznej. Ludzkie ciało stało się głównym tematem sztuki, a artyści starali się oddać jego realistyczne proporcje i wyrazistość. Kanon piękna został oparty na ideałach antycznych greckich i rzymskich, co skutkowało przedstawianiem postaci o harmonijnych proporcjach, pełnych wdzięku i naturalności. Obrazy i rzeźby renesansowe często ukazywały ludzkie ciało bez kompletnego ubioru, podkreślając jego piękno i urodę.
W okresie baroku, podejście do piękna stało się bardziej zmysłowe i ekspresyjne. Ciało ludzkie było przedstawiane w sposób dynamiczny, czasem nawet przerysowany, aby wyrazić emocje i pasje. Barokowe obrazy i rzeźby często ukazywały postaci w ruchu, z silnymi kontrastami światła i cienia, co podkreślało dramatyczny charakter kompozycji. Kanon piękna w baroku uwzględniał także różnorodność ciał, co pozwalało na przedstawienie różnych typów urody i wyrazu.
Średniowiecze:
· Duchowość i symbolika – Ciało traktowane jako narzędzie do osiągnięcia zbawienia, często przedstawiane w sposób symboliczny.
· Stylizacja – Postacie często ukazywane z wyidealizowanymi proporcjami, aby podkreślić wartość duchową.
· Wydłużone formy – W sztuce gotyckiej, postacie były często przedstawiane jako smukłe i wydłużone.
Renesans:
· Realistyczne proporcje – Duży nacisk na oddanie realistycznych i harmonijnych proporcji ciała ludzkiego.
· Idealizacja – Podkreślanie piękna i wdzięku postaci, opartego na wzorcach antycznych.
· Ujawnienie ciała – Coraz częstsze przedstawianie ludzkiego ciała bez ubioru, ukazujące jego piękno i urodę.
Barok:
· Ekspresja i dynamizm – Ciało ludzkie przedstawiane w sposób dynamiczny, akcentujący emocje i ruch.
· Kontrast i dramatyzm – Silne kontrasty światła i cienia, które podkreślały dramatyczny charakter kompozycji.
· Różnorodność ciał – Przedstawianie różnych typów urody i wyrazu, co uwzględniało zróżnicowanie ludzkiej natury.