W swoich pieśniach Horacy wielokrotnie namawia odbiorców, by ci zaakceptowali swoją śmiertelność i przemijanie jako naturalny stan rzeczy, co jest koncepcją charakterystyczną dla filozofii stoickiej. Przykładem jest tu wiersz „Do Leukonoe”, gdzie podmiot liryczny mówi: „nie nasza to rzecz Leukonoe / kiedy umrzeć mam ja kiedy ty”.
Poeta w utworze „Do Leukonoe” nawiązuje też do myśli epikurejskiej, radząc adresatce, by ta cieszyła się każdym dniem, nie myśląc o końcu życia. Epikurejczycy postulowali bowiem dążenie do własnego szczęścia, które miało stać się sensem ludzkiej egzystencji.
Horacy w wielu utworach zawarł motyw „carpe diem”, czyli postulat spędzania każdej chwili w taki sposób, by przyniosła ona człowiekowi szczęście. Założenie to wpisuje się w założenia epikurejczyków. Temat ten poruszono między innymi w liryku „Do Deliusza”.
Stoicyzm zakładał zachowanie neutralnej postawy wobec tego wszystkiego, co naturalne. Innymi słowy, postulował wyzbycie się zbędnych, skrajnych emocji, które utrudniają człowiekowi dążenie do osiągnięcia cnoty.
Epikureizm to koncepcja zakładająca życie w taki sposób, by osiągać szczęście. Jednocześnie należało rezygnować z działań, które przysporzą człowiekowi więcej negatywnych emocji niż tych pozytywnych.