1. „O biada! do zguby wiodą śmiertelnych rachuby”.
2. „Bo lżejsza klęska, co nie gnębi długo”.
3. „Bo próżne marzenia, by człowiek uszedł swego przeznaczenia”.
1. Zwróć uwagę, że sentencje w tragedii antycznej pełnią rolę ogólnych refleksji, które wykraczają poza sytuację bohaterów.
2. Pierwsza sentencja podkreśla kruchość ludzkich planów wobec potęgi losu.
3. Druga przypomina, że cierpienie bywa różne i łatwiej je znieść, jeśli jest krótkotrwałe.
4. Trzecia uświadamia, że nikt nie może uniknąć przeznaczenia – to myśl kluczowa w greckim pojmowaniu fatum.
5. Dzięki tym zdaniom dramat Sofoklesa nabiera wymiaru uniwersalnego i skłania do filozoficznej refleksji nad losem człowieka.