Warstwa stylistyczna jest rozbudowana. Rytm wiersza jest określony przez powtórzenia („leżą zwłoki wędrowca, zbędne sobie zwłoki”, „z obłoków w obłoki”, „w tę zieleń, w tę zieleń”) i anafory. Kilka wersów zaczyna się od spójników „i” oraz „w”.
W wierszu pojawiają się neologizmy („wszechleśnym”, „bezśmiechem”, „zniszczotą wonnych niedowcieleń”, „bezświat”, „bezbrzask”). Autor zastosował również metafory, porównania i epitety, wykrzyknienia i onomatopeje.
Leśmian podkreśla związek człowieka z naturą. Topielec leży pośrodku lasu. Jest zaginionym wędrowcem, który uległ leśnemu demonowi. Wędrowiec bardzo chciał maksymalnie poczuć naturę, w której się zatracił.
Autor przedstawia, że ludzkie życie jest wystawione na ciągłe wybory, z których żaden nie jest właściwy. Podążanie za instynktami prowadzi często do śmierci i destrukcji. Los człowieka jest przepełniony cierpieniami i niepewnością zakończoną śmiercią.
Relacja człowieka z naturą jest skomplikowana. Może stanowić ukojenie lub stanowić źródło niebezpieczeństw.
Zastosowanie przedrostków podanych neologizmach nadaje nowe znaczenie dobrze znanych słów. Rozwija wyobraźnię odbiorcy.
Wiersz pochodzi z tomiku Bolesława Leśmiana „Łąka”.