Zarówno w sonetach Petrarki jak i poezji romantycznej kobieta jest uwznioślona, wyidealizowana – staje się aniołem, niedostępnym śmiertelnikom. Inaczej w poezji młodopolskiej: kobieta to obiekt doświadczający emocji, rozkoszy. W poezji romantycznej miłości przypisywana jest moc mocniejsza niż śmierć, potrafiąca przezwyciężyć przeszkody, ale przynosząca też ból. Twórcy młodopolscy sprowadzili kobietę na ziemię, stała się ona osobą doświadczającą rozkoszy, a tylko mężczyzna unosił swój umysł ku wyższym stanom świadomości. Petrarka w sonetach opisywał pełną gamę uczuć – i tu można dopatrywać się podobieństw, być może są to uczucia z innego źródła wypływające, ale jednak odczuwane przez twórców: rozkosz, ból, euforia, smutek.
Petrarka napisał 366 utworów o swojej miłości do kochanki, które nazwane zostały Sonety do Laury. Jej obraz w sonetach był wyidealizowany, kobieta została uwznioślona, poeta pisał o swoich stanach emocjonalnych: smutku, euforii. Z inspiracji poezją Francesca Petrarki powstał termin petrarkizm oznaczający naśladowanie twórczości renesansowego poety jako wzorca poezji miłosnej.