Zmiany przyrostu naturalnego w Polsce po II wojnie światowej:
W latach 50. XX wieku w Polsce odnotowywano wysokie wartości przyrostu naturalnego (16-19‰). Występował wówczas wyż demograficzny. W latach 60. liczba urodzeń uległa zmniejszeniu, tak więc wartość przyrostu naturalnego również spadła (poniżej 10‰). Wystąpiło zjawisko niżu demograficznego. W latach 70. odnotowano ponowny wzrost wartości współczynnika przyrostu naturalnego, co było wynikiem osiągnięcia przez pokolenie powojennego wyżu demograficznego wieku rozrodczego. Czas ten określa się mianem echa wyżu demograficznego. Od połowy lat 80. liczba urodzeń zaczęła maleć, a od roku 1998 zaczęła przyjmować podobną wartość co liczba zgonów. Współczynnik przyrostu naturalnego od tego czasu oscyluje wokół 0. Zjawisko to określa jako regres rozwoju demograficznego.
Wyż demograficzny – okres, gdy liczba urodzeń zwiększa się, a liczba zgonów utrzymuje się na stałym, niskim poziomie. Następuje wówczas wzrost wartości współczynnika przyrostu naturalnego.
Niż demograficzny – okres, gdy liczba urodzeń zmniejsza się, a liczba zgonów utrzymuje się na stałym poziomie. Następuje wówczas spadek wartości współczynnika przyrostu naturalnego.