W XVIII wieku po rozbiorach miała miejsce Wielka Emigracja. Kierunkiem emigracji były Francja, Belgia, Wielka Brytania, Algieria i Stany Zjednoczone. Ponadto dochodziło do zsyłek do Kazachstanu oraz na Syberię. W II połowie XIX wieku miała miejsce emigracja zarobkowa („za chlebem”). Robotnicy wyjeżdżali przede wszystkim do państw europejskich (Wielka Brytania, Francja, Niemcy, Austria, Włochy), natomiast chłopi wybierali państwa zza Oceanu Atlantyckiego (Stany Zjednoczone, Kanada, Brazylia, Argentyna).
W trakcie II wojny światowej dochodziło do przymusowych przesiedleń. Z terenów, które znajdowały się pod okupacją niemiecką, ponad 1 500 000 osób zostało wywiezionych na przymusowe roboty do Niemiec. Z terenów tzw. Kresów Wschodnich, okupowanych przez ZSRR, wywieziono ponad 1 000 000 osób. W 1942 roku ze Związku Radzieckiego wraz z armią generała Andersa do Iranu wyjechało ponad 100 000 Polaków.
W okresie powojennym także miały miejsce przymusowe przesiedlenia. Do Polski włączono tzw. Ziemie Zachodnie i Północne, na których zamieszkało ok. 5 000 000 Polaków. Polskę opuszczali Litwini, Białorusini i Ukraińcy, którzy wyjeżdżali do Związku Radzieckiego.
W 1947 roku miała miejsce akcja „Wisła”, w ramach której ludność ukraińska i łemkowska została przesiedlona na Ziemie Zachodnie i Północne. Ponadto z Ziem Zachodnich i Północnych wysiedlono ok. 3 500 000 Niemców.
Po 1956 roku miała miejsce tzw. akcja łączenia rodzin niemieckich. Ludność zamieszkująca głównie Śląsk i Mazury ubiegała się o możliwość wyjazdu do Niemiec Zachodnich, powołując się na chęć dołączenia do rodziny. Prawdziwą motywacją była jednak chęć poprawy sytuacji ekonomicznej. Dochodziło również do wyjazdów w związku z represjami ze strony władz komunistycznych.