W 1930 roku ludność Polski wynosiła około 32 milionów osób, natomiast w 1939 roku – niemalże 35 milionów osób. W 1945 roku odnotowano spadek liczby ludności o ponad 11 milionów osób w stosunku do 1939 roku. Był on spowodowany stratami wojennymi, emigracją (dobrowolną oraz przymusową), zmniejszeniem liczby urodzeń w trakcie trwania wojny oraz zmianami granic. Po zakończeniu II wojny światowej liczba ludności Polski systematycznie się zwiększała. Miał miejsce dynamiczny wzrost liczby urodzeń, a współczynnik przyrostu naturalnego był wysoki – w 1955 roku wyniósł 19,5‰. Pierwszy spadek liczby ludności od czasu zakończenia wojny odnotowano na przełomie XX i XXI wieku. W 2002 roku po raz pierwszy od czasów II wojny światowej współczynnik przyrostu naturalnego był ujemny. Spadek liczby ludności trwał do 2007 roku, kiedy to zaobserwowano tendencję wzrostową liczby ludności Polski. Wzrost liczby ludności Polski trwał do 2011 roku – od tego roku liczba ludności zaczęła się systematycznie obniżać.
W trakcie II wojny światowej życie straciło około 6 milionów Polaków. Po zakończeniu II wojny światowej granice Polski uległy zmianie – do Polski przyłączone zostały, należące wcześniej do Niemiec, tereny znajdujące się w części północnej i zachodniej. Około 8 milionów Niemców zamieszkujących tereny przyłączone do Polski wyjechało.
Osoby, które urodziły się w latach 50. XX wieku, nazywane są pokoleniem wyżu demograficznego, który wystąpił po zakończeniu II wojny światowej. Osoby, które urodziły się w okresie ujemnego współczynnika przyrostu naturalnego, nazywane są pokoleniem niżu demograficznego.