Cesarz był w Bizancjum ukazywany jako pomazaniec boży, od którego ważniejszy jest jedynie sam Bóg (oraz Maryja). Świadczą o tym przedstawienia plastyczne, na których cesarze występują obok świętych i Chrystusa, oraz ceremoniał panujący na dworze cesarza (bicie przed nim czołem o ziemię).
Cesarz bizantyński dysponował niemal boskimi atrybutami, często był też porównywany do świętych (np. w sztuce).