– ó, które wymienia się na o, e, a: pióro, pokój, podrósł, ból, krótki – Pechowa siódemka
– ó w zakończeniach –ów, –ówka, –ówna: stalówka, Tarnów, Nowakówna, dolarów – Kryjówka orłów
– ó na początku wyrazu: ówczesny, ósmy, ów, ósemka – Kinowe tu i ówdzie
– ó w wyrazach, których pisownię trzeba zapamiętać: skórka, wróżba, późno, ogół, pólka – Pod równikiem
– u na początku większości wyrazów: ulewa, umyć, urlop, uzyskać – uciecha na sto dwa
– u w formach czasu teraźniejszego czasowników: farbuje, budujesz, świętują, wędrujecie – Malujemy obrazem
– u w wielu cząstkach kończących wyrazy, np. –usia, –ula, –un, –unek, –uszek, –uś, –utki: tatuś, brzydula, milusia, malutki, staruszek, opiekun, pakunek – Wesolutkie chwilunie
– u w środku wyrazu, których pisownię trzeba zapamiętać: brudny, rozumieć, strumyk, susza – Pod globusem
– u na końców wyrazów: kodu, wołu, stołu, cukru, proszku – W kręgu śmiechu
Literę ó piszemy wtedy, gdy w innych formach danego wyrazu lub w wyrazach pokrewnych wymienia się na o, e, a. np. dróżka, bo droga. Literę ó piszemy w zakończeniach rzeczowników, czasowników, przymiotników: –ów, –ówna, –ówka (wyjątki to zasuwka, skuwka, wsuwka). Ó piszemy na początku wyrazów: ósmy, ósemka, ów, ówdzie. Są też ó w wyrazach, których pisownię trzeba zapamiętać np. córka, kłótnia, krótka. U piszemy prawie zawsze na początku wyrazu. np. ucho, uderzenie (wyjątki: ósemka, ów, ósmy, ówdzie) U piszemy w formach czasu teraźniejszego zakończonych na: –uję, –ujesz, –ujemy, –ujecie itp. np. dziękuję, pakujesz. U piszemy w wielu wyrazach na początku i na końcu wyrazu np. ucho, zamku. W języku polskim u piszemy w wielu przyrostkach, głównie tych o charakterze zdrabniającym: –uch, –uchna, –uchny, –ula, –ulek, –uleńka, –ulka, –ulo, –unek, –unia, –uńcia, – us, –usia, –uszek, –uszka, –uszko, –uś, –uśki, –utki. Wyróżniamy wyrazy z u, których pisownię trzeba zapamiętać np. czuć, kłuć, kuć, pruć, snuć.