W wierszu Lusi Ogińskiej „Dobry Samarytanin” zostało ukazane nawiązanie do przypowieści, która zawarta jest w Ewangelii św. Łukasza o Miłosiernym Samarytaninie. W utworze ukazane zostały dwie postawy człowieka wobec bliźniego potrzebującego pomocy. Pierwszą osobą, która spotkała człowieka potrzebującego pomocy był kapłan, który jedynie postanowił pomodlić się za bliźniego. Drogą osobą był lewita, który przeszedł obojętnie obok potrzebującego. Obie opisane postacie nie pomogły w realny sposób bliźniemu. Jedynie ostatnia osobą, która był mieszkaniec Samarii, pomógł bliźniemu. Widząc człowieka pobitego przystanął, obmył jego rany i wsadził na swego osła. Okazał się być człowiekiem miłosiernym i wiernym Bogu. Miłość do Boga polega na czynieniu dobra na Ziemi, pomagać osobom w potrzebie.
Wiersz „Dobry Samarytanin” jest nawiązaniem do przypowieści o Miłosiernym Samarytaninie wg Ewangelii św. Łukasza.