Przykładowa odpowiedź:
Diagnoza polskiej rzeczywistości:
ð Lechoń (Herostrates) – Polska musi wyrwać się z martyrologii romantycznej, musi znaleźć nowe wzorce, nowe idee
ð Tuwim (Bal w Operze) – krytyka polskich elit i dziennikarzy, którzy kryją wysoko postawionych;
ð Żeromski (Przedwiośnie) – krytyka zacofania społeczeństwa (zderzenie idei szklanych domów z szarą, ponurą rzeczywistością), krytyka pozornych zmian i krytyka rewolucji;
ð Gombrowicz (Ferdydurke) – krytyka polskiego społeczeństwa, krytyka szkolnictwa (polegającego na wtłaczaniu, a nie uczeniu), krytyka elit (zainteresowanych tylko sobą), krytyka pozornego wyzwolenia (kwestia łydki).
Zwróć uwagę na często powracającą krytykę polskiego społeczeństwa – choć twórcy dostrzegają pozytywy, to skupiają się na krytykowaniu przywar społeczeństwa i rządzących.