Madonna w wierszu Marii Konopnickiej przedstawiona jest jako uboga wieśniaczka. Jest związana z rzeczywistością i codziennością. Autorka podkreśla jej człowieczeństwo. Potwierdzają to następujące fragmenty utworu:
–„Prosty rąbek własnego przędziwa / Pierś jej wąską i szczupłą okrywa, / Prosty rąbek z lnów cienkich utkany”;
– „Ani jej tu aniołowie nie służą, Ani ona jerychońską różą, / Ni na tronie słonecznym królową, / W światłokręgu siedmiu gwiazd nad głową”.
– „Jeszcze skrzydeł Duch nad nią nie waży, / Jeszcze świat jej nie stawia ołtarzy”;
– „Nie prorockie księgi z nią mówiły, / Lecz zapadłe przydrożne mogiły, / Ale łąki drżące we łzach rosy, / Ale w stepie rozełkane głosy”.;
– „Nie pogląda w rajskie pozaświaty, / Lecz na liche i zapadłe chaty, / Lecz na czarne, uciszone bory, / Lecz na cierniem zarosłe ugory”.
Madonna ukazana w wierszy Marii Konopnickiej jest prostą kobietą. Nie przypomina Matki Boskiej. Opis Konopnickiej bardziej wskazuje na ubogą wieśniaczkę, zwykłego człowieka. Wskazują na to podane fragmenty.