Harold Zidler, zwracając się do Satine, mówi: „jesteśmy stworzeniami podziemia, nie możemy pozwolić sobie na miłość”. Jego słowa wskazują na to, że osoby z bohemy, to ludzie z marginesu społecznego, których los jest zdeterminowany, zależny od ludzi bogatych, którzy płacą za możliwość obcowania z tancerkami w klubie. Ten świat na pierwszy rzut oka jest kolorowy, błyszczący, wytworny, zatracony w tańcu. Podczas wieczoru w klubie widać tylko szaleństwo i zabawę. Jednak z rozmów bohaterów filmu wiadomo, że kierują nimi szlachetne ideały: wolność, prawda i miłość.
Inspiracja paryską bohemą artystyczną z przełomu wieków pojawia się także w filmie O północy w Paryżu w reżyserii Woody’ego Allena.