Wodorowym, tetraedrycznej, większą, pływa po
Aby wyznaczyć hybrydyzację atomu w najprostszy sposób, należy policzyć liczbę wiązań sigma, które odchodzą od tego atomu i dodać do niej liczbę wolnych par elektronowych zlokalizowanych na tym atomie. Jeśli suma ta wynosi 2, mamy do czynienia z hybrydyzacją sp, jeśli 3- sp2, a 4- sp3.
Wiązanie wodorowe to specyficzny rodzaj silnego oddziaływania międzycząsteczkowego, które powstaje wtedy, gdy atom wodoru, kowalencyjnie związany z bardzo elektroujemnym atomem (zazwyczaj tlenem, azotem lub fluor), wykazuje dodatni ładunek częściowy i jest przyciągany przez wolną parę elektronową innego silnie elektroujemnego atomu w sąsiedniej cząsteczce lub innej części tej samej cząsteczki.
Mechanizm wiązania wodorowego opiera się na różnicy elektroujemności: silnie elektroujemny atom (O, N, F) „ściąga” elektrony wiązania kowalencyjnego od atomu wodoru, powodując, że wodór zyskuje ładunek częściowo dodatni (δ+), natomiast atom elektroujemny ładunek częściowo ujemny (δ–). Ten dodatnio naładowany wodór oddziałuje elektrostatycznie z wolną parą elektronową na innym atomie elektroujemnym, tworząc wiązanie wodorowe.
Wiązania wodorowe są silniejsze niż słabe siły van der Waalsa, ale słabsze niż wiązania kowalencyjne czy jonowe. Mogą mieć charakter zarówno międzycząsteczkowy (np. między cząsteczkami wody) jak i wewnątrzcząsteczkowy (np. w strukturze białek).