W 2019 r. do najsilniejszych trzęsień ziemi doszło na granicach płyt litosfery w strefach (spredingu / subdukcji) subdukcji. W skali (Mercallego / Richtera) Richtera magnituda wstrząsów przekraczała tam 7. Najczęstszym typem trzęsień ziemi są trzęsienia (wulkaniczne / tektoniczne) tektoniczne. Stanowią one (90% / 37%) 90% wszystkich trzęsień ziemi. Najtragiczniejsze w skutkach są wstrząsy występujące w miejscach podsuwania się (płyty północnoamerykańskiej pod płytę pacyficzną / płyty pacyficznej pod płytę euroazjatycką) płyty pacyficznej pod płytę euroazjatycką. Z kolei trzęsienia ziemi nie występują lub występują sporadycznie na obszarach (górotworów alpejskich / tarcz prekambryjskich) tarcz prekambryjskich.
Subdukcja to proces, w którym jedna z płyt litosfery – oceaniczna lub kontynentalna, podsuwa się pod drugą z płyt. Proces ten zachodzi na zbieżnych granicach płyt litosfery. W strefach subdukcji występuje duża aktywność sejsmiczna.
Spreading, nazywany również ekspansją dna oceanicznego, to proces polegający na rozroście dna oceanicznego. Zachodzi on na rozbieżnych granicach płyt litosfery.
Skala Richtera, nazywana również skalą magnitud, określa siłę trzęsienia ziemi w odniesieniu do m.in. amplitudy drgań, głębokości hipocentrum oraz odległości wstrząsów od epicentrum. Jest to skala otwarta.
Skala Mercallego to skala bazująca na skali zniszczeń, które powstają w wyniku wstrząsów. Jest to skala zamknięta, obejmująca 12 stopni.
Trzęsienia ziemi tektoniczne wynikają z ruchu płyt tektonicznych, natomiast trzęsienia ziemi wulkaniczne związane są z erupcjami wulkanów. Trzęsienia ziemi tektoniczne stanowią około 90% wszystkich trzęsień ziemi, a wulkaniczne – około 7%.
Najbardziej narażone na trzęsienia ziemi są obszary położone na stromych krawędziach styku płyty kontynentalnej z płytą oceaniczną, które określane są mianem strefy Benioffa. W strefie tej koncentrują się ogniska głębokich trzęsień ziemi – o głębokości 300-700 km.