Państwa: Indie, Sri Lanka, Indonezja
Przyczyny poniesienia przez ww. kraje największej ilości ofiar i największych strat materialnych:
1) Położenie najbliżej epicentrum trzęsienia ziemi.
Wysokość fali tsunami, która uderzyła w Indonezję, wynosiła około 30 m, natomiast w przypadku Archipelagów Andamany i Nikobary (Indie) wynosiła około 15 m. Fala dotarła 2 km w głąb lądu na Sumatrze (Indonezja) oraz 1 km na wybrzeżu Sri Lanki.
2) Brak rozwiniętego systemu wykrywania podwodnych trzęsień ziemi.
System wczesnego wykrywania podwodnych trzęsień ziemi został rozbudowany dopiero po tsunami na Oceanie Indyjskim.
3) Problemy z komunikacją.
W wyniku uderzenia fal tsunami zniszczone zostały linie komunikacyjne, a mieszkańcy poszczególnych obszarów odcięci zostali od informacji. Nie było możliwości przekazania komunikatów dotyczących skali zagrożenia, ewakuacji ani prowadzonych akcji ratunkowych.
Najwięcej ofiar śmiertelnych spośród wymienionych państw odnotowano w Indonezji – ponad 170 000 osób, w Sri Lance – ponad 38 000 oraz w Indiach – ponad 10 000.
Do tsunami doprowadziło podwodne trzęsienie ziemi, którego hipocentrum zlokalizowane było około 30 km od Sumatry – wyspy należącej do Indonezji. Obszar ten stanowi część Ognistego Pierścienia Pacyfiku, zwanego również Pacyficznym Pierścieniem Ognia oraz Okołopacyficznym Pasem Sejsmicznym, czyli strefy, w której trzęsienia ziemi oraz erupcje wulkanów występują ze zwiększoną częstotliwością.
System wczesnego wykrywania podwodnych trzęsień ziemi, który funkcjonuje obecnie a Oceanie Indyjskim, zbudowany jest w dwóch elementów – detektorów wykrywających tsunami oraz sieci komunikacyjnej.