Polarnicy Scotta byli ubrani w brezentowe kombinezony, które łatwo przesiąkały wilgocią i nie utrzymywały ciepła, a wyprawa Amundsena posiadała stroje z foczych skór. Zaprzęgi angielskie ciągnęły konie, które marznąc, poruszały się o wiele wolniej, podczas gdy norweskie psy, lepiej przystosowane do niskich temperatur pokonywały większe dystanse w ciągu doby. Dłuższy czas wędrówki wyprawy Scotta spowodował znaczne zmęczenie i liczne odmrożenia. Robert Scott zmarł zaledwie 20 km od obozu, w którym miał zapasy, umożliwiające powrót do domu.
Wyścig do bieguna południowego, zwany również wyprawami polarnymi, to seria ekspedycji naukowych i przygodowych mających na celu dotarcie do geograficznego bieguna południowego Ziemi. Pierwszym człowiekiem, który dotarł do bieguna południowego, był Roald Amundsen w 1911 roku. Od tego czasu kilkadziesiąt ekspedycji próbowało powtórzyć jego wyczyn, w tym wiele z nich zakończyło się sukcesem.
W wyścigu do bieguna południowego uczestniczyły różne kraje, w tym Norwegia, Wielka Brytania, Stany Zjednoczone, Australia, Chile i Rosja. Celem wypraw była nie tylko chęć zdobycia geograficznego bieguna, ale również badania naukowe, takie jak geologiczne, geofizyczne, klimatyczne i biologiczne.
Wyścigi do bieguna południowego były często bardzo trudne i niebezpieczne, a uczestnicy musieli zmagać się z ekstremalnymi warunkami klimatycznymi, lodowatymi wiatrami, śnieżycami i ekstremalnymi temperaturami. Pomimo tych trudności, wyprawy te przyczyniły się do naszej wiedzy na temat Antarktydy i przyczyniły się do postępu w dziedzinie nauk polarnych.