Kryzys demokracji parlamentarnej wynikał z ogólnego kryzysu, z jakim mierzyło się państwo Polskie w latach 20. XX w. I wojna światowa przyniosła wiele zmian i trudności, które stanęły na drodze stabilizacji politycznej i społecznej w kraju.
Problemy z opanowaniem gospodarki, przemysłu i polityki zagranicznej złożyły się na decyzje rządzących i niezadowolenie społeczeństwa. Dla wielu polityków opisana sytuacja była szansą na zwiększenie swoich wpływów w kraju. Społeczeństwo nie mogło odnaleźć się w nowej sytuacji, ponieważ demokracja była bardzo świeżym zjawiskiem, po ponad stu latach zaborów i uzależnienia od innych mocarstw. Z tego względu władza była w stanie stosować różnego rodzaju manipulacje. Wszystko to doprowadziło do kryzysu demokracji parlamentarnej.
Demokracja parlamentarna to rodzaj ustroju, w którym naród w drodze głosowania wybiera swoich przedstawicieli do parlamentu. Jest to rodzaj władzy pośredniej, sprawowanej przez obywateli.