· W Indiach do XVI w. władza charakteryzowała się złożonym systemem samodzielnych monarchii, regionalnych królestw i lokalnych władców o dużej autonomiczności, którzy toczyli między sobą liczne wojny. Scentralizowanie władzy było wynikiem najazdu mongolskiego wodza Babura, który założył Imperium Wielkiego Mogoła na początku XVI w.
Mogołowie dążyli do integracji różnych regionów dzięki biurokracji i sile militarne. Władza była tradycyjnie zorganizowana poprzez system kastowy, z hierarchiczną strukturą, która określała miejsce jednostki w społeczeństwie. Państwo Wielkiego Mogoła cechowało się skondensowaniem władzy w rękach władcy, tolerancyjną polityką religijną dla hinduskich poddanych, którego zmiana doprowadziła do buntów i walk wewnętrznych, które pozwoliły Wielkiej Brytanii na podporządkowanie sobie Indii w XVIII w.
· System dynastyczny Chin, na czele z cesarzami i rozbudowanym (a wręcz przerośniętym) aparatem urzędniczym, pozwalał na skuteczną kontrolę nad rozległymi terytoriami imperium chińskiego. Utrzymanie porządku publicznego umożliwiał hierarchiczny system społeczny, na którego czele stał cesarz – uważany za Syna Niebios i otaczany boskim kultem. Najniższe warstwy społeczne – chłopstwo – funkcjonowało w systemie poddańczym, który przypominał europejski feudalizm.
Na przestrzeni dziejów różne grupy koczownicze, takie jak Mongołowie i Mandżurowie, dopuszczały się łupieżczych najazdów na państwo chińskie i jego trybutariuszy. W celu zapobieżenia tym działaniom cesarz chiński zdecydował się na zapoczątkowanie budowy Wielkiego Muru Chińskiego, który miał zapewnić bezpieczeństwo ziemiom na południu.
· W Japonii władza charakteryzowała się systemem zbliżonym do feudalnego, w którym najwyższym urzędnikiem był cesarz, jednak pełnił on funkcję czysto ceremonialną i religijną. Realną władzę sprawowali szogunowie, którym podlegali lokalni władykowie. Władza na wyspach japońskich byłą mocno zdecentralizowana, ciągle toczyły się walki o przejęcie kontroli w regionie, co sprawiało, że Japonia była podatna na zewnętrzne konflikty i próby wprowadzenia swoich wpływów przez mocarstwa Europejskie.
· Imperium Azteków w Mezoameryce miało wysoce scentralizowany system władzy. Cesarz sprawował władzę absolutną i rządził za pośrednictwem systemu uprzywilejowanych urzędników wywodzących się z elit społecznych. Wierzenia religijne odgrywały kluczową rolę we wspieraniu autorytetu państwa, ponieważ cesarz był postrzegany jako postać boska. Pomimo scentralizowanej władzy, Aztekowie byli podatni na podbój przez hiszpańskich konkwistadorów, którzy przewyższali ich technologicznie na każdym polu. Przybycie Hernana Cortesa i jego sojusz z rywalizującymi grupami rdzennych mieszkańców ostatecznie doprowadziły do upadku imperium Azteków.
· Podobnie Imperium Inków w Ameryce Południowej – miało wysoce scentralizowany system władzy pod rządami Sapa Inca (Syna Słońca). Państwo Inków ingerowało w społeczeństwo oraz gospodarkę w znacznie większym stopniu niż Aztekowie, m.in. poprzez wprowadzenie systemu przymusowej pracy. System dróg Inków był kluczowy dla komunikacji, handlu i utrzymania kontroli nad ich rozległym terytorium. Jednak przybycie hiszpańskich konkwistadorów, dowodzonych przez Francisco Pizarro, doprowadziło do upadku Imperium.
