Krzak dzikiej róży jest zantropomorfizowany, przypisany jest mu sposób odczuwania jak człowiekowi: jest samotna, senna, zadumana, odczuwa lęk i „skronie do zimnej tuli ściany”, odczuwa lęk, żal, tęsknotę. W kontraście do róży została umieszczona obok limba, która przedstawia proces rozkładu, próchnienia, umierania. Kontrast służy spotęgowaniu wrażeń, emocji, ma przypominać, że piękno róży jest przemijające.
Jan Kasprowicz (1860-1926) jako dziecko obdarzony był głęboką wrażliwością, jego pierwsze spotkanie ze sztuką to był dźwięk kościelnych organów – jest to wydarzenie ważne dla kształtowania się jego poetyckiej wyobraźni. Zadebiutował w 1889 tomem Poezje. Ważne w jego dorobku są: hymny Ginącemu światu i Salve Regina, gdzie inspirował się ekspresjonizmem, hymny to świadectwo kryzysu wiary. Zbiór poetycki Krzak dzikiej róży, który był zwrotem ku symbolizmowi i fascynacji tatrzańską przyrodą. W Księdze ubogich (1916) skupia się na prostym człowieku, co wynika z inspiracji franciszkanizmem – w życiu prywatnym w czasie wydania tomu Jan Kasprowicz zawiązuje szczęśliwie małżeństwo, osiąga spokój, godzi się z Bogiem i światem.