Pierwszy etap to dzieciństwo – czas beztroski, poczucia bezpieczeństwa, stawianie pierwszych kroków i nauka życia. Etap drugi to młodość – czas buntu, inspiracji dekadentyzmem, niepokoju. Trzeci etap to dojrzałość – pogodzenie się ze światem, osiągnięcie spokoju.
Zwrot ku klasycyzmowi związany był z chęcią uleczenia dekadenckich nastrojów i zaprzeczył przekonaniu o końcu kultury europejskiej. Klasycyzm w polskiej literaturze najpełniej wybrzmiał właśnie w poezji Leopolda Staffa, próbował on w ten sposób ująć fascynującą go tajemnicę bytu. Poeta przyjął filozofię stoicką, którą wyraził w wierszu Marek Aureliusz mówi (Uśmiechy godzin). Staff wprowadza do swojej poezji symbole – elementy uznawane za piękne marmurowe tarasy, gaje laurowe, ogrody, białe posągi.