Tolerancja ekologiczna to zdolność do przystosowania się organizmu do zmian natężenia oddziałujących na niego czynników abiotycznych, czyli nieożywionych. Parametr ten określa charakterystyczne dla każdego gatunku warunki, w których mogą istnieć.
Rośliny rosnące na suchych glebach to np. naparstnica i mak piaskowy, a na glebach o dużej wilgotności to np. zawilec gajowy i olcha.
Tolerancja ekologiczna to zdolność organizmów do przystosowywania się do zmian czynników abiotycznych. Natomiast przedział wartości czynnika, w którego granicach dany organizm może przeżyć, nazywany jest zakresem tolerancji. Zakres ten w stosunku do danego czynnika określają dwie wartości: najniższa, czyli minimum i najwyższa, czyli maksimum. Wartości średnie są najkorzystniejsze dla funkcjonowania organizmów i nazywane są optimum. Przekroczenie wartości czynnika poza zakres tolerancji prowadzi do śmierci organizmu. Organizmy wykazujące szeroki zakres tolerancji dla danego czynnika nazywane są eurybiontami, natomiast organizmy wykazujące wąski zakres tolerancji względem danego czynnika nazywane są stenobiontami.