Podczas wykonywania rzeźby w kamieniu, artysta wykorzystuje jej kruchość.
Podczas skoków na trampolinie, dziecko wykorzystuje sprężystość trampoliny.
Uczeń wykonujący figurki z masy solnej lub modeliny wykorzystuje jej plastyczność.
Sportowiec napinający łuk wykorzystuje cechę sprężystości.
Robotnik wykonujący młotem pneumatycznym otwór w betonie wykorzystuje jego kruchość.
Piekarz ugniatający ciasto na chleb wykorzystuje jego plastyczność.
Dziecko nadmuchujące balonik wykorzystuje jego sprężystość.
Maszyna wytłaczająca metalowe puszki wykorzystuje cechę plastyczności.
Każda z substancji, w zależności od temperatury, w jakiej się znajduje, ma jedną z trzech cech – kruchość, plastyczność lub sprężystość. Ciała kruche po zmianie kształtu rozsypują się na kawałki i nie wrócą do pierwotnego kształtu. Kształt ciał plastycznych można dowolnie zmieniać; same nie wrócą do pierwotnego kształtu, ale można im ten kształt z powrotem nadać. Ciała sprężyste po zmianie kształtu, gdy przestaje działać na nie siła, wracają do pierwotnego kształtu.