Przykładowe rozwiązanie:
Województwo śląskie – powierzchnia: 12 333 km²; liczba mieszkańców. 4533,6 tys.; gęstość zaludnienia: 367,6 os/km2 liczba miast: 71. Wiele miast województwa śląskiego, w tym zwłaszcza konurbacji katowickiej podlega intensywnemu kurczeniu się demograficznemu, np. spadek zaludnienia o 10% wystąpił w Gliwicach, Zabrzu, Sosnowcu.
O ile jednak w Katowicach, Chorzowie i w Rudzie Śląskiej w latach 2006‒2012 tempo spadku zaludnienia osłabło w stosunku do okresu 1999-2006. Jednak przed największym problemem demograficznym stoi Bytom, w którym spadek zaludnienia wyniósł -11,6%. Przyczyny upadku miasta są złożone, wynikają one głównie z załamania sektora górniczego oraz szkód górniczych powstałych po eksploatacji węgla kamiennego pod miastem.
Spadek zaludnienia notowany jest także na peryferyjnie położonych obszarach wiejskich, zwłaszcza Ziemi Raciborskiej, gdzie spadek ludności wynika z odpływu na zagraniczne rynki pracy. co spowodowało występowania ubytku naturalnego ludności.
Wzrost zaludnienia obserwujemy natomiast na obszarze wiejskich zapleczy miast, zwłaszcza Bielska-Białej, Tychów, Częstochowy, co jest wynikiem nasilania się procesu suburbanizacji. W przypadku południowej części województwa, stanowiącej tereny atrakcyjne turystycznie, wzrost zaludnienia związany jest także z możliwością inwestowania w usługi, a częściowo wiąże się z przekształcaniem tzw. drugich domów mieszkańców konurbacji katowickiej czy rybnickiej w miejsce stałego zamieszkania. Najkorzystniej kształtowała się ona w jego części południowej, podczas gdy część północna województwa, a zwłaszcza część centralna charakteryzowały się spadkiem zaludnienia.
O ile w latach 1999‒2006 niemal cały obszar województwa śląskiego charakteryzował się spadkiem liczby ludności (z wyjątkiem regionu bielskiego wykazującego słaby wzrost zaludnienia), to w latach 2006‒2012 wyróżnić można:
1) obszar ubytku ludnościowego obejmujący centralną i północną część województwa;
2) obszar stagnacji demograficznej ‒ konurbacja rybnicka;
3) obszar wzrostu demograficznego ‒ region bielski i tyski.
Poszczególne obszary wykazują wewnętrzne zróżnicowanie w gęstości zaludnienia, np. w regionie bielskim oraz tyskim wyraźny jest proces suburbanizacji wyrażający się spadkiem zaludnienia miasta głównego, oraz wzrostem liczby ludności na obszarach wiejskich. Podobny proces obserwujemy w aglomeracji częstochowskiej, gdzie miasto główne cechuje silny regres, lecz pozostałe obszary wykazują stagnację lub niewielki wzrost zaludnienia.
Składowymi zmian zaludnienia są przyrost (lub ubytek) naturalny oraz saldo migracji. Przedstawione przemiany demograficzne wskazują, że województwo śląskie, opierające w poprzednich latach swój rozwój między innymi w oparciu o zamiejscową siłę roboczą, zyskało znaczne zasoby kapitału ludzkiego. Jednak konieczność przebudowy przestarzałej struktury gospodarczej oraz kapitałochłonnego i energochłonnego hutnictwa, spowodowała radykalne zmniejszenie popytu na pracę. Rodzi to problem braku pracy, który wypycha ludność poza województwo, co grozi utratą tych zasobów.
Gęstość zaludnienia jest zjawiskiem dynamicznym wynikającym z przemysłowego charakteru województwa ((m.in. likwidacja kopalń i emigracja ludności), jak i środowiska naturalnego, zwłaszcza regionu Beskidu Śląskiego, gdzie liczne lasy i tereny wiejskie zamieszkuje zdecydowanie mniejsza liczba ludności, a tym samym znacznie mniejsza jest tam gęstość zaludnienia.
