Proces powstawania francuskiej monarchii absolutnej rozpoczął się za panowania Ludwika XIII. W sprawowaniu władzy pomagał mu kardynał Richelieu, jego doradca, który chciał wzmocnić podupadłą władzę królewską. Dostojnik duchowny znormalizował procedurę wybierania urzędników na dane stanowisko – od tej pory wybierano jedynie osoby, które miały odpowiednie predyspozycje.
W miejsce arystokratycznej rady królewskiej wprowadzono rząd tworzony przez ministrów, spośród których pierwszym był właśnie Richelieu. Zmniejszono uprawnienia samorządów miast i parlamentów prowincjonalnych. W tym okresie zaprzestano również zwoływania obrad Stanów Generalnych (parlamentu), ograniczono wpływy szlachty i odebrano prawa polityczne protestantom.
Wszystkie te zmiany doprowadziły do powstania absolutyzmu, który osiągnął swoją pełnię za czasów króla Ludwika XIV, który zlikwidował urząd pierwszego ministra w 1661 r. i doprowadził do całkowitego utożsamienia władcy z jego państwem, czego wyrazem są przypisywane mu słowa: „Państwo to ja”.
Absolutyzm to ustrój, w którym całkowicie suwerenną władzę sprawuje król, niezależny od nikogo, podlegający jedynie religii i zwyczajom dynastycznym.