a) źródła relacyjno–narracyjne zawierają subiektywne zapisy ich autorów, są to np. pamiętniki czy kroniki, podczas gdy źródła normatywne to oficjalne dokumenty powstałe w celu utrwalenia np. wyroku sądowego czy obrad jakiegoś zgromadzenia, są spisywane obiektywnie, bez opinii autora.
b) źródła adresowane powstały specyficznie w celu przekazania jakiejś informacji przyszłemu badaczowi, np. historykowi, mogą one być zniekształcone i subiektywne, podczas gdy źródła nieadresowane to wytwory danej epoki, które powstały bez intencji przekazania wiedzy historycznej potomnym (historyk sam analizuje te źródła i wnioskuje z nich).
c) źródła bezpośrednie dostarczają informacji o historii bez udziału osób trzecich, podczas gdy źródła pośrednie to przekaz informacji za pośrednictwem osoby trzeciej, np. „Dzieje” Herodota czy „Wojna Peloponeska” Tukidydesa to opracowanie części historii Grecji, z której korzystają współcześni historycy.
Źródło historyczne to każdy materiał, który pozwala nam czerpać wiedzę o przyszłości. Nie wszystkie źródła są obiektywne – należy podchodzić do nich z ostrożnością i krytycyzmem.