Datowanie relatywne:
a) stratygrafia – opiera się na założeniu, że warstwy gleby akumulują się na sobie wraz z upływem czasu, a zatem najmłodsze wykopaliska znajdują się najpłycej, a najstarsze najgłębiej,
b) seriacja – szeregowanie przedmiotów w czasie według jakiejś zmieniającej się ich cechy, opiera się na założeniu o zmienności kultury i sztuki, popularna do połowy XX wieku, dziś rzadko używana,
c) datowanie fluorowe – przydatne przy skamieniałościach i szkieletach, na podstawie zawartości zaabsorbowanego fluoru oceniamy, jak stary jest szkielet – im więcej fluoru, tym starszy,
Datowanie bezwzględne:
a) dendrochronologia – większość gatunków drzew co roku wytwarza nowy krąg, zatem archeolodzy na podstawie liczby kręgów i daty ich powstania określają wiek drzewa,
b) metoda termoluminescencyjna – termoluminescencja jest to właściwość kryształów i minerałów krystalicznych, polegająca na tym, że ogrzane wydzielają światło, a proces ten uwalnia elektrony i „zeruje” ilość energii w minerale krystalicznym – energia ta jest zbierana z przez materiał z naturalnego promieniowania tła i uwalniana przy następnym podgrzaniu. Ilość uwolnionej energii umożliwia archeologom oszacowanie wieku ceramiki, glinianych naczyń, budulca i tym podobnych (ilość uwolnionej energii dzielimy przez roczną ilość energii, którą z tła przyjmuje dany minerał),
c) datowanie metodą trakową – pozwala oszacować wiek niektórych minerałów oraz wyrobów ze szkła na podstawie oszacowania uszkodzeń, jakie w ich strukturze wywołało zjawisko spontanicznego rozszczepienia izotopu uranu 238, który występuje powszechnie np. w szkle, glazurze czy ceramice; obliczenie ilości spontanicznych rozszczepień izotopu pozwala oszacować wiek wykopaliska.
Datowanie relatywne umożliwia określenie wieku przedmiotu w odniesieniu do innych i ustalenie chronologicznej linii pojawiania się przedmiotów czy organizmów. Datowanie bezwzględne pozwala oszacować wiek jednej próbki, bez konieczności odniesienia do innych wykopalisk.