Husarzy byli ciężkozbrojną jazdą, która nosiła na plecach specjalne skrzydła, które miały budzić postrach nieprzyjaciela i płoszyć konie. Nosili przyłbice, pancerze oraz charakterystyczne lamparcie skóry. Podczas walki husarzy posługiwali się szablami, kopiami, koncerzami oraz jednorazowymi pistoletami. Natomiast janczarzy walczyli pieszo. Zamiast zbroi nosili pikowane kaftany, które miały chronić ich przed zranieniem. Na głowach nosili filcowe czapki z opadającym na plecy rękawem. Do walki wykorzystywali włócznie, jatagany oraz muszkiety.
Janczarzy przez wieki stanowili elitę tureckiej armii oraz jej główną siłę uderzeniową. Zdaniem niektórych historyków, janczarzy są uznawani za najlepszą piechotę w XVII wieku. Polacy walczyli z janczarami w czasie wojny chocimskiej w latach 1620-1621, pod Kamieńcem Podolskim w 1672 oraz pod Wiedniem w 1683 roku.