Z paragrafu 2. wynika, że ludność państwa Hammurabiego wierzyła w boski osąd ludzkich spraw. Najprawdopodobniej przypisywano rzece wspomnianej w kodeksie boską moc (sugeruje to zapis wielką literą). Autor kodeksu prawdopodobnie podejrzewał, że czary wykraczają poza rozumienie ludzi, a osąd w sprawie słuszności oskarżenia o czary pozostawił mezopotamskiemu bóstwu uosobionemu w rzece.
System religijny starożytnej Mezopotamii miał charakter politeistyczny, wierzono także, że bogowie mogą ingerować w życie śmiertelników i decydować o ich losie.