W dziejach Indii pojawiło się kilka rodzajów wierzeń, które dominowały życie religijne w poszczególnych czasach:
· okres wedyjski od 1500 do 500 r. p.n.e. – system wierzeń oparty na świętych tekstach religijnych przekazywanych ustnie,
· braminizm – politeistyczna religia wywodząca się z religii wedyjskiej, jej centralnym punktem były obrzędy odprawiane przez braminów, czyli kapłanów, oraz składanie bogom ofiar,
· reinkarnacja – jedna ze składowych braminizmu, przekonanie o tym, że dusza przyjmuje kolejne wcielenia po śmierci; wędrówkę dusz nazywamy sansarą,
· w IV wieku p.n.e. narodził się hinduizm, czyli religia henoteistyczna, ponieważ jednoznacznie skupiona wobec najwyższego boga zarządzającego mniejszymi bóstwami,
o bóstwami w hinduizmie są m.in. Wisznu, Śiwa i Dewi, a boskim, wszechrzeczywistym bytem jest Brahman.
Równolegle do religii cywilizacji Hindusu rozwijał się buddyzm, który powstał na przełomie VI i V w. p.n.e. Według Buddy ludzie powinni wyzbyć się ziemskich pragnień, które stanowią źródło cierpienia. Ascetyczne życie miało prowadzić do spokoju i balansu, którego ostateczną formą był stan nirwany. Buddyjska etyka opierała się na zasadach życzliwości, współczucia i powstrzymania się od krzywdzenia wszystkich istot żywych. Budda krytykował system kastowy, nie uważał się za boga czy jego wcielenie, a jedynie za nauczyciela, przewodnika.
Na przestrzeni starożytnej historii świata antycznego na terenie Półwyspu Indyjskiego rozwinęło się wiele religii. Religiom hinduistycznym zawdzięczamy koncepcję reinkarnacji.