Konfucjanizm – pochodzący ze starożytnych Chin system wierzeń religijnych, który wykształcił się na przełomie VI i V w. p.n.e. za sprawą Konfucjusza. Konfucjanizm stawia na posiadanie dobrej moralności i dobrego charakteru, które są w stanie wywrzeć pozytywny wpływ na otaczający jednostkę świat. Wysoką cnotą konfucjanizmu jest ren – człowieczeństwo. Konfucjusz postulował życie zgodnie z dobrymi obyczajami, odnalezienie swojego miejsca w harmonii świata i pozostawanie na nim w celu realizowania dobrego życia.
Taoizm – wykształcił się w V oraz IV w. p.n.e. w starożytnych Chinach. Stawia na dynamiczny, zmienny charakter świata. Postuluje, aby człowiek aktywnie szukał swojego miejsca w nurcie przemian i przyjmował zmienność z pokorą i spokojem. Taoizm kładł również nacisk na skromność i prostotę życia. Początkowo miał charakter filozoficzny, z czasem przekształcił się w taoizm religijny. Był otwarty na inne nurty filozoficzne i religijne – czerpał m.in. z buddyzmu i hinduizmu.
Największe różnice: taoizm ceni spontaniczność i aktywność, zachęcał jednostkę do współżycia z dynamicznym światem i wpisywanie się w nurt przemian, premiował skromność i prostotę, podczas gdy konfucjanizm postulował znalezienie własnego miejsca w stałym, harmonicznym świecie (nieważne, jakie to miejsce by było) i wypełnianie swojej powinności w świecie.
Konfucjanizm i taoizm to najważniejsze prądy myślowo – religijne starożytnych Chin. Konfucjanizm do dziś w ogromnym stopniu oddziałuje na chińską myśl duchową i kulturową.